Maximaal

Van die mensen...

Onze straat ligt in een 30km zone. Een rustige rechte weg, weinig huizen, weinig uitritten. Je kunt er makkelijk 80 rijden. Maar wij -aanwonenden- vinden dat niet zo prettig. Hier lopen kinderen, we laten de hond uit en er fietsen dagelijks honderden scholieren en ander volk.

Als je iemand aanspreekt die duidelijk veel harder dan 30 rijdt krijg je meestal als reactie "waar maak je je druk over, 30 is veel te langzaam" of "wat een onzin,er is verder helemaal niemand op deze weg". Ik reageer dan meestal dat we geen discussie over de snelheid hoeven te hebben. Er staat namelijk gewoon aangegeven wat de maximale snelheid is. We hebben samen afgesproken dat zo'n bord, een verbodsbord, betekent dat de maximale snelheid hier 30km per uur is. 31km per uur is dus te hard. Dat zit in het woord maximum. Maximum, maximaal: ten hoogste, hooguit, niet meer.

Tussen ons en de buren staat een schutting. De schutting is in overleg geplaatst. Vooraf hebben we afgesproken dat de schutting maximaal 1m80 hoog zou worden. De schutting hebben we samen betaalt en de buurman heeft opdracht gegeven om 'm te plaatsen. Uiteindelijk bleek de schutting op sommige plaatsen meer dan 2 meter hoog te zijn. Natuurlijk buur daarop aangesproken, zijn antwoord: "Tja de grond is niet helemaal vlak, dus op sommige plaatsen is hij hoger" en "20 cm is toch niet zóveel meer, toch?". En dat begrijp ik dan niet. Maximaal 1m80, kan dus zijn 1m79 of 1m60, maar niet 1m81. Daarom heet het maximum, ga je eroverheen dan overschrijd je een grens: te veel. Graag zou ik gewild hebben dat hij zou reageren met "Ja, sorry buurman, je hebt gelijk, hij is te hoog geworden, wat zullen we er aan doen?" in plaats van een lijst van excuses waarom de schutting niet maximaal 1m80 hoog geworden is.

Terug naar de hardrijders. Zelf ben ik ook niet zo'n heilig boontje. Ik rijdt ook wel -meer dan- eens te hard. Niet zo veel te hard maar toch. Als iemand mij daar op aanspreekt, in de vorm van een accept-giro van het CJIB of meer verbaal door een aanwonende, of misschien door een bordje aan het einde van de weg: "Bedankt dat u zich aan de snelheid gehouden heeft", dan zoek ik de fout bij mijzelf. Niet dus bij degene die mij aanspreekt, of bij de omstandigheden. Als de mogelijkheid zich voordoet dan bied ik mijn excuses aan, ik was fout en de ander had gelijk.